هاسپیس یا به عبارت فارسی نقاهتگاه، فضایی است مابین بیمارستان و پانسیون. کارفرمای پروژه شرکت آوات سلامت شایگان، این ساختمان قدیمی را جهت باز طراحی و تبدیل به یک هاسپیس با ظرفیت 30 بیمار در نظر گرفته بود و خدمات طراحی و اجرای طرح را به تهران رنویت واگذار نمود. هاسپیس ها سالهاست که در دنیا وجود دارند و مورد استفاده قرار می­گیرند، ولی از آنجایی که در ایران تجربه چندانی در این خصوص وجود ندارد، فرایند طراحی چنین مرکزی پیچیدگی های خاص خود را به همراه خواهد داشت. در هاسپیس بیمارانی که باید مدت طولانی مورد مراقبت پرستاری قرار بگیرند و امکان نگهداری از آنها در بیمارستان وجود ندارد، و در عین حال نگهداری از آنها در خانه هم با دشواری همراه است، پذیرش شده و توسط پرستارها از آنها مراقبت به عمل می­آید. همچنین بیماران سعب العلاج و کسانی که مدت پایانی عمرشان را سپری می­کنند، میتوانند زندگی را با درد و مشقت کمتر و با رفاه بیشتری در هاسپیس بگذرانند.

یکی از نکات قابل توجه در خصوص پروژه این بود که لازم بود یک دستگاه آسانسور برانکاردبر به این بنای کهنسال اضافه شود. خوشبختانه وجود یک پاسیو نسبتاً وسیع در میانه ساختمان، محل مناسبی را برای جانمایی این آسانسور بزرگ که معادل یک آسانسور 13 نفره است، در اختیارمان قرار داد. در طراحی نقاهتگاه باید به گونه ای عمل شود که با وجود درمانی و مراقبتی بودن ماهیت فضا، فرمی صمیمانه و خانگی داشته باشد و بیماران ساکن هاسپیس بتوانند از احساس آرامش و آسودگی بیشتری برخوردار باشند.

از جمله مشکلاتی که تهران رنویت درخصوص طراحی و اجرای هاسپیس با آن مواجه بود، عدم وجود آیین نامه و دستورالعمل های معین برای ایجاد چنین فضایی از سوی وزارت بهداشت بود که دلیل آن هم جدید بودن موضوع هاسپیس در ایران است. این امر باعث شد مهندسین طراح تهران رنویت، در جلسات مشترک متعددی با دفتر فنی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شرکت نموده و در نهایت طرح و نقشه های هاسپیس جهت دریافت مجوز های لازم به تصویب برسانند.